Ova oboljenja danas, pored karijesa spadaju u grupu najrasprostranjenijih oboljenja.

 

Ova oboljenja danas, pored karijesa spadaju u grupu najrasprostranjenijih oboljenja ljudi, a kako predstavljaju i glavni uzrok gubitka zuba posle 45. godine, time je njihov značaj još veći. Karakterišu se kao oboljenja potpornog aparata zuba tj. parodoncijuma koga čine: gingiva, periodoncijum ( vlakna koja drže zub pripojen za kosti ), cement ( prekriva koren zuba ) i alveolarna kost ( deo vilične kosti gde su smešteni zubi).

 

Kada je zapaljenje lokalizovano samo na gingivi govorimo o gingivitu. Karakteriše se crvenilom desni, otokom , krvarenjem naročitom prilikom pranja zuba. Sve to može biti praćeno i osećajem stranog tela između zuba zbog uvećane gingive. Ukoliko se ne leči u tom stadijumu, razvija se parodontopatija, kada infekcija dalje napreduje i zahvata druge delove potpornog aparata, dolazeći i do kosti što uzrokuje njeno razaranje i stvaranje parodontalnih džepova. U njima se kasnija stvara gnoj koji uzrokuje neprijatan zadah. Sve ove promene koje se dešavaju u potpornom aparatu zuba vremenom dovode do propadanja vezivnih vlakana koja drže zub u vilici, same alveolarne kosti, do povlačenja desni i ogolićenja vrata zuba. Rezultat svega toga je rasklaćenje zuba, njihova migracija i kao konačan ishod ispadanje tj. gubitak zuba. Ono što je bitno pomenuti je da sve ove faze prolaze gotovo bezbolno, sve dok ne dođe do komplikacija tipa, apscesa, cista, sinuzita, infekcija okolnih tkiva.

        

Uzrok parodontopatije je danas poznat. Kao glavni faktor označava se dentalni plak odnosni mikroorganizmi dentalnog plaka, ali naravno samo u sadejstvu sa drugim faktorima kao što su: anatomske anomalije zuba, impakcija hrane, loše navike, karijes, oštećenja gingive, oboljenja krvi, endokrini poremećaji, kao i nasledni faktori i starenje. Kada je u pitanju prognoza oboljenja, ne mogu se uopšteno posmatrati svi zubi već svaki zub za sebe i to na osnovu više pokazatelja:

• količine izgubljene kosti,
• ugroženosti susednih zuba,
• brzine i tipa destrukcije kosti,
• položaja i značaja zuba u zubnom nizu,
• opšteg zdravlja i starosti bolesnika,
• oblika i dužine korena zuba,
• labavljenja zuba i
• odnosa dužine tela zuba u vilici i dela van nje.

Na osnovu svega toga se određuje terapija i to individualno za svakog pacijenta, ni u kom slučaju se ne sme sprovoditi šablonski. Kada se radi o gingivitu i početnom obliku parodontopatije uspeh se može postići samo uklanjanjem dentalnog plaka i delovanjem na faktore koji ubrzavaju njegovo stvaranje i delovanje. Međutim kod uznapredovalog oblika parodontopatije neophodno je preduzeti i neke dodatne mere koje se sprovode kroz pet faza lečenja. Prva faza obuhvata uklanjanje inflamacije gingive i to uklanjanjem dentalnog plaka, zubnog kamenca kao i edukaciju pacijenta u održavanju oralne higijene. Druga faza lečenja je delovanje na parodontalne džepove u smislu njihovog smanjenja ili potpunog uklanjanja. Uklanjaju se kiretažom, režanj operacijom, gingivektomijom i gingivoplastikom ili pak vađenjevem zuba. Treća faza predstavlja uspostavljanje povoljnih okluzo-artikulacionih odnosa. Četvrta faza lečenja odnosi se na hirurško uklanjanje urođenih ili stečenih mukogingivalnih anomalija, koje utiču na nastanak i tok parodontopatije. Poslednja peta faza odnosi se na program mera koje imaju za cilj održavanje postignutih rezultata lečenja i obuhvata redovne kontrolne preglede kao i remotivaciju pacijenata za održavanje oralne higijene.

Iz svega ovoga možemo zaključiti da je lečenje parodontopatije jedan dugotrajan i težak postupak gde uspeh nije uvek zagarantovan. Zato bismo mogli reći da je jedino preventiva pravi način borbe protiv ovog oboljenja. Besprekorno održavanje oralne higijene, redovni odlazak kod stomatologa, bar dva puta godišnje, redovno uklanjanje naslaga sa zuba, sigurno će dati zadovoljavajuće rezultate.